ایران من، سرزمین شعر و شمشیر، دیار خورشید و تاریخ است. سرزمینی که کوه‌هایش افسانه می‌گویند و دشت‌هایش خاطره‌ی تمدن‌اند. از تخت‌جمشید تا اصفهان، از خیام تا حافظ، ایران من همیشه زنده است؛ زخمی اما ایستاده.

کتاب ایران عصر صفوی نوشته راجر سیوری، پژوهشی مهم درباره ساختار سیاسی، اجتماعی، مذهبی و فرهنگی ایران در دوره صفویان (۱۵۰۱–۱۷۲۲ میلادی) است. این اثر با اتکا به منابع فارسی و اروپایی، تصویری جامع از دولت صفوی و تأثیرات آن بر تاریخ ایران ارائه می‌دهد.

در حدود ۳۷۰ سال پیش، ایران تحت حکومت صفویان بود. شاه عباس دوم تازه به سلطنت رسیده بود و کشور در ثبات نسبی به‌سر می‌برد. دولت صفوی با تمرکز بر مذهب تشیع و روابط محتاطانه با همسایگان، جایگاه خود را در منطقه حفظ کرده بود.

عدی بن زید، شاعر و دبیر نصرانی حیره، در اشعارش از شکوه و عظمت دربار ساسانی، به‌ویژه کاخ‌های مدائن، قدرت شاهان و شکوه تاج و تخت ایران یاد کرده است. اشعار او بازتابی از تصویر پرجلال ایران ساسانی در ذهن شاعران عرب پیش از اسلام است.

شاه عباس دوم (حکومت ۱۶۴۲–۱۶۶۶ میلادی) یکی از شاهان دوره صفویه بود که در زمان او ایران به ثبات نسبی رسید و هنر، فرهنگ و اقتصاد رونق گرفت. او به حفظ دستاوردهای پدرش و تقویت دولت صفوی پرداخت.

عهد باستان ایران دوره‌ای طولانی و پررونق است که از نخستین تمدن‌ها تا پایان سلسله ساسانیان را شامل می‌شود. در این زمان، امپراتوری‌های بزرگی چون هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان شکل گرفتند و ایران به مرکز فرهنگ، سیاست و دین در منطقه تبدیل شد.

در سده‌های میانه، ایران تحت حکومت‌های مختلفی چون خلفای عباسی، سلجوقیان و خوارزمشاهیان بود. این دوران شاهد شکوفایی فرهنگ، علوم، هنر و تمدن اسلامی در ایران بود و شهرهایی مانند بغداد و نیشابور مرکز دانش و هنر شدند.

ایران در سپیده‌دم تاریخ، یعنی دوران پیش از ثبت خط، یکی از نخستین سرزمین‌هایی بود که انسان‌های اولیه در آن سکونت گزیدند. با کشف ابزارهای سنگی و آثار باستانی، می‌دانیم که مردم این منطقه از هزاران سال پیش به کشاورزی، دامداری و زندگی در جوامع کوچک پرداخته‌اند.

ایران در راه عصر جدید با ورود فناوری‌های نوین، تغییرات سیاسی و اقتصادی، و مواجهه با نفوذ قدرت‌های خارجی روبه‌رو شد. این دوره شامل تلاش‌هایی برای اصلاحات و مدرنیزاسیون در عصر قاجار و پهلوی بود که زمینه‌ساز تحولات بزرگ در جامعه و حکومت ایران شد.

ایران در جنگ جهانی دوم، به‌خاطر موقعیت جغرافیایی و منابع نفتی‌اش، اهمیت استراتژیک داشت. این کشور در سال ۱۹۴۱ توسط نیروهای بریتانیا و اتحاد جماهیر شوروی اشغال شد تا مسیر تامین تجهیزات به اتحاد جماهیر شوروی باز نگه داشته شود. این اشغال موجب فشارهای سیاسی و اقتصادی بر ایران شد.

ایران در جنگ جهانی اول کشوری بی‌طرف بود، اما به‌خاطر موقعیت جغرافیایی و منابعش، به میدان نفوذ و جنگ میان قدرت‌های امپراتوری بریتانیا، روسیه تزاری و عثمانی تبدیل شد. این جنگ باعث خسارت‌های فراوان به ایران و نابسامانی داخلی شد.

ایران در دوره پیش از تاریخ، سرزمینی با سکونت‌گاه‌های کهن و تمدن‌های اولیه بود. آثار باستانی در نقاطی چون سیلک، تپه زاغه، تپه گیان و چغازنبیل نشان می‌دهند که مردم این سرزمین از هزاره‌های پیش از میلاد به کشاورزی، دامداری، سفال‌گری و ساخت‌وساز اشتغال داشتند و پایه‌های تمدن را شکل داده بودند.

از ۵۵۰ پیش از میلاد تا ۶۵۰ پس از میلاد، ایران شاهد شکوه سه امپراتوری بزرگ بود: هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان. کوروش بزرگ با بنیان‌گذاری هخامنشیان، نخستین امپراتوری جهانی را ایجاد کرد. پس از آن، اشکانیان با ساختار فدرالی و مقاومت در برابر روم بر ایران فرمانروایی کردند. سپس ساسانیان با تمرکز بر دین زرتشتی و دولت مرکزی نیرومند، تمدنی باشکوه پدید آوردند تا اینکه با حمله اعراب، این دوره پایان یافت.

ایران در قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی، شاهد نفوذ تدریجی و مسالمت‌آمیز قدرت‌های خارجی به‌ویژه روسیه و بریتانیا بود. این نفوذ در آغاز با روابط تجاری و سیاسی همراه بود، اما به‌تدریج به مداخله در امور داخلی انجامید. در نهایت، ایران عملاً میان دو قدرت تقسیم شد و به حالتی از تحت‌الحمایگی غیررسمی درآمد، هرچند استقلال اسمی خود را حفظ کرد.

ایران همواره برای بیگانگان سرزمینی پررمز و راز، کهن و تأثیرگذار بوده است. از دوران یونانیان و رومیان تا جهانگردان اروپایی و شرق‌شناسان مدرن، ایران به‌عنوان مهد تمدن، فرهنگ، هنر و قدرت سیاسی شناخته شده است. بسیاری، شکوه تخت جمشید، عرفان ایرانی و مقاومت مردمش را ستوده‌اند.

از زمان ظهور زرتشت در ایران باستان، تحولی عمیق در باورهای دینی و اجتماعی ایرانیان شکل گرفت. آموزه‌های او پایه‌گذار دین زرتشتی و تأثیرگذار بر فرهنگ و حکومت‌های بعدی، مانند هخامنشیان و ساسانیان شد. با ورود اسلام و فروپاشی شاهنشاهی ساسانی، بسیاری از ایرانیان به‌تدریج مسلمان شدند، اما در برابر سلطه خلفای عرب، قیام‌های زیادی مانند قیام ابومسلم، مقنع و بابک خرمدین صورت گرفت که نشان‌دهنده روحیه مقاومت و هویت ایرانی بود.